திக்கு தெரியாத காட்டில்-1

Group Tamil Sex Stories – திக்கு தெரியாத காட்டில்-1

ஊரில் இருந்து வந்த செய்தியைக் கேட்டு அதிர்ந்துவிட்டேன். அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை. மிகவும் சீரியஸ். உடனே புறப்பட்டு வா என்று மாமா போனே செய்திருந்தார். எனக்கு என்ன செய்வது என்று ஒன்றும் புரியவில்லை. அவசர அவசரமாக புறப்பட்டு ஊருக்கு வந்தேன். அம்மா படுத்திருந்தாலும் ஒன்றும் சீரியஸாக ஒன்றும் தெரியவில்லை. மாமாவிடம் விசாரித்தேன். அம்மாவுக்கு ஹார்ட் அட்டாக் வந்ததாகவும் இதயம் மிகவும் பலவீனமாக இருப்பதாகவும் டாக்டர் சொல்லியுள்ளார். ரெண்டாவது அட்டாக் வந்தால் பிழைப்பது கடினம் என டாக்டர் கூறிவிட்டார். அதனால்தான் உடனே உன்னை வரும்படி கூறினேன் என்றார்.

நான் அம்மாவின் அருகில் அமர்ந்தேன். அவள் என் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டாள். அம்மா எப்படி இருக்கிறாய் என்றேன். அம்மாவின் கண்களில் இருந்து பொல பொலவென்று கண்ணீர் வந்தது.

“அழாதே அம்மா உனக்கு எல்லாம் சரியாகிவிடும்,” என்று அவளை ஆறுதல் படுத்தினேன்.

“நான் அழறது என்னைப் பத்தியில்லேடி. எல்லாம் உன்னைப் பத்திதான். நான் போயிட்டா உனக்கு யார் இருக்காங்க?” கேவலுடன் அவள் அழுகை வெடித்தது.

“உனக்கு ஒன்னும் ஆகாது நீ ஏன் கவலைப்படுறே?”

“உங்கப்பா நீ சின்னப் பொண்ணா இருக்கும்போதே நம்மளை விட்டுட்டு போயிட்டாரு. உன்னை இந்த அளவுக்கு ஆளாக்கி வளக்கிறதுக்கு என்ன கஷ்டப்பட்டிருப்பேன்? உன்னை காலா காலத்திலே ஒருத்தன் கையிலே பிடிச்சுக் கொடுத்தாதான் எனக்கு நிம்மதி”.

அப்பா இறந்து போய் விட்டாலும் எங்களுக்கு நல்ல வசதி இருந்தது. நில புலங்களில் இருந்து நல்ல வருவாய் வந்தது. அதை மாமா தான் கவனித்துக் கொள்கிறார்.அம்மாவுக்கு எப்போதும் இதே புலம்பல் தான். ஒவ்வொரு முறை ஊருக்கு வரும் போதும் என்னை கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ளும்படி வற்புறுத்துவாள். அவளுக்கு தன்னுடைய அண்ணன் மகனை எனக்கு கட்டிவைக்க வேண்டும் என ஆசை. நான் இதுவரை அதை தட்டிக் கழித்து வந்திருக்கிறேன். எனது மாமா பையன் ரவி எனக்கு சிறு வயது முதலே நல்ல பழக்கம். அவனுடைய அம்மா அவன் பிறந்த போதே இறந்து விட்டாள். என்னுடன் தான் வளர்ந்தான். அம்மாவின் மேல் கொள்ளைப் பிரியம். வீட்டுக்கு வந்தால் அவளை கட்டியணைத்து கொண்டாடுவான். வளர்ந்தாலும் அந்த பழக்கத்தை அவன் கைவிடவில்லை. என் முன் அவன் கட்டிப் பிடிக்கும் போது அம்மா தர்மசங்கடமாக நெளிவாள். ஆனால் நான் இல்லாத போது இருவரும் கொஞ்சாத குறைதான். இதை நான் இரண்டு மூன்று முறை மறைந்திருந்து கவனித்திருக்கிறேன். என்னை விட இரண்டு வயது மூத்தவன். ஆனாலும் அவனை நான் வாடா போடா என்றுதான் அழைப்பேன். கொஞ்ச நாட்களாக அம்மா அடிக்கடி திட்டுவாள். நாளைக்கு உனக்கு புருஷனாகப் போறவன். அவனைப் போய் வாடா போடான்னு கூப்பிடறேயே என்பாள்.

“போம்மா அந்த மூஞ்சியை எவ கட்டிக்குவா?”

“ஏண்டி அந்த மூஞ்சிக்கு என்ன குறைச்ச்சல். நல்ல கலரா ராஜா மாதிரி இருக்கான். நல்ல வேலையிலும் இருக்கான். அவனைக் கட்டிக்க உனக்கு கசக்குதா?”

ஆம் உண்மையிலேயே அவன் ராஜா மாதிரிதான் இருப்பான். நல்ல சிவந்த நிறம். சென்னையில் நல்ல வேலை. கம்பெனியில் இருந்து US அனுப்பியிருக்கிறார்கள். அடுத்த வாரம் வருவதாக கூறினார்கள். கை நிறைய சம்பளம். சென்னையில் வீடும், காரும் கூட வாங்கிவிட்டான். ஆனாலும் நான் அவனை கட்டிக் கொள்ள மறுப்பதற்கு காரணம் இல்லாமல் இல்லை. நான் என்னுடன் பணிபுரியும் கவியரசனைக் காதலிக்கிறேன். அவரிடம் எனது மனதை மட்டுமல்ல பெண்மையையும் பறி கொடுத்து விட்டேன். அத்தோடு மட்டுமல்ல. சில கசப்பான சம்பவங்களும் நடந்து விட்டது. அதை அம்மாவிடம் சொல்லுவதற்கு சமயம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் அந்த வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை. இப்போது சொல்லலாம் என்றால் அவளுக்கு ஏதாவது ஆகிவிடுமோ என பயமாக உள்ளது. என்ன செய்வது என ஒன்றும் புரியவில்லை.

அன்றிரவே அம்மாவுக்கு மீண்டும் அட்டாக் வர நான் மிகவும் பயந்துவிட்டேன். ஆனால் நல்ல வேளையாக ஒன்றும் இல்லை. ஆஸ்பத்திரிக்கு செல்லலாம் என்றால் அம்மா மறுத்துவிட்டாள். மறு நாள் மாமா என்னைப் பிடித்துக் கொண்டார். அம்மாவின் உடல் நலன் கருதி நான் அவசியம் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என வற்புறுத்தினார். அவ்ர் கவலை நான் வேறு ஒருவரை திருமணம் செய்துகொண்டால் எங்கள் சொத்தெல்லாம் கைவிட்டு போய்விடுமே என்று. அடுத்த நாளே ரவி US ல் இருந்து திரும்பிவிட்டான்.

அம்மா அவன் என்னை கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ள சம்மதமா என்று அவனைக் கேட்ட போது அவன் உடனே சம்மதம் சொல்லிவிட்டான். அவன் சம்மதம் சொல்லமாட்டான் என்று நினைத்திருந்த எனக்கு தர்ம சங்கடமாகப் போய்விட்டது. நான் சம்மதிக்காததால் அம்மா அவனை என்னிடம் பேச சொன்னாள். அவன் என்னிடம் பேசும் போது நான் வேறு ஒருத்தரைக் காதலிக்கும் விஷயத்தை சொல்ல, அவன் “ரொம்ப நல்லதாப் போச்சு. அவரை வரச் சொல்லு அம்மாகிட்டே பேசி அவரையே கல்யாணாம் பண்ணிவைக்கிறோம்,” என்றான். அவனிடம் என் கதையை கூற தொடங்கினேன்.
*****

கவியரசன் மிகவும் இனிமையானவன். ஆனால் எங்கள் முதல் சந்திப்பே மோதலில் தான் ஆரம்பித்தது. நான் ஒரு இன்டர்வியு செல்வதற்காக பஸ் ஸ்டாப்பில் பஸ்ஸுக்கு காத்திருந்த போது பின்னால் இருந்து என் துப்பட்டாவை யாரோ இழுப்பது கண்டு திரும்பினேன். அங்கே இவன் என் துப்பட்டாவைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தான். சற்றும் யோசிக்காமல் அங்கேயே அவனை கன்னத்தில் அறைந்துவிட்டேன். என் பின்னால் கைக்குழந்தையுடன் நின்று கொண்டிருந்த ஒரு பெண், “என்னம்மா கொஞ்சம் கூட யோசிக்காம தம்பியைப் போய் அடிச்சிட்டியே! என் குழந்தைதான் உன் துப்பட்டாவை பிடிச்சு இழுத்துச்சு. அதை அந்த தம்பி அவ கையிலிருந்து எடுத்து தானே விட்டான்.” என்றாள். நான் குழந்தையைப் பார்க்க அது தன் பொக்கை வாயைக் காட்டி சிரித்தது.

நான் அவனிடம் பலமுறை ஸாரி கேட்டேன். அதை சற்றும் சட்டை செய்யாமல் அடுத்து வந்த ஆட்டோவில் ஏறி சென்றுவிட்டான். என் தவறை எண்ணி எண்ணி நொந்து கொண்டே இன்டர்வியு நடக்கும் இடத்தை அடைந்தேன். இன்டர்வியு ஹாலுக்குள் சென்ற எனக்கு அதிர்ச்சி. அங்கே இன்டர்வியு பேனலில் அவனும் அமர்ந்திருந்தான். சரிதான் நமக்கு இந்த வேலை கிடைத்த மாதிரிதான் என எண்ணிக் கொண்டே ஒரு மாதிரியாக இன்டர்வியுவை முடித்தேன். இன்டர்வியுவை முடித்ததும் ஹாலில் காத்திருக்க சொன்னார்கள்.

சிறிது நேரம் கழித்து வெளியே வந்த அவன், “கவிதா, you are selected,” என்று கூறிய போது என்னால் நம்ப முடியவில்லை. நிச்சயமாக நம்மளை பலி வாங்கிவிடுவான் என்று எண்ணியிருந்த நேரத்தில் நான் செலக்ட் ஆனது ஆச்சரியத்திலும் ஆச்சர்யம்.

அடுத்த வாரம் வேலைக்கு சேர்ந்து அவனுக்கு கீழேயே புராஜெக்டில் வேலை செய்ய வேண்டி வந்த போது நான் மிகவும் பயந்தேன். ஆனால் அவ்ன் எதையும் மனதில் வைத்துக் கொள்ளாமல் எனக்கு தெளிவாக வேலையைக் கற்றுக் கொடுத்தது அவன் மேல் எனக்கு ஒரு மரியாதையைக் கொடுத்தது. அத்துடன் எங்கள் ப்ராஜெக்ட் தன் பெஸ்ட் என தேர்வானதும் எல்லாம் என்னால் தான் என்று மனம் திறந்து பாராட்டியபோது என் மனதில் இடம் பிடித்துவிட்டான்.

நான் என் காதலை அவனிடம் ப்ரொபோஸ் செய்த போது தான் அவனும் அதே எண்ணத்தில் இருந்தது புரிந்தது. என் பெயர் கவிதா. அவன் பெயர் கவியரசன். இருவரும் ஒருவரையொருவர் கவி என கூப்பிட தொடங்கி இப்போது நான் அவனை வாடா போடா என்னும் அளவுக்கு எங்கள் காதல் வளர்ந்திருந்தது.

அடுத்தடுத்து எங்களின் இரண்டு ப்ராஜெக்ட் செலக்ட் ஆனதும் கம்பெனி எங்களைப் பாராட்டி இன்சென்டிவ் கொடுத்தது. இருவரும் அதைக் கொண்டாட முடிவு செய்தோம். எங்காவது பிக்னிக் போகலாம் என முடிவு செய்தோம். அவன் தான் புத்தூர் அருகே உள்ள சதாசிவ கோனைக்கு செல்லலாம் என முடிவு செய்தான். நீண்ட தூரம் நடக்க வேண்டி வந்தாலும் இடம் மிக அருமையாக இருந்தது. இரண்டு மணி நேரம் நடந்து அருவியை அடைந்தோம். அடர்ந்த காட்டுக்கு நடுவில் அருவியும், ஓடையும் ரம்யமாக இருந்தது. அதிகமான ஆட்களும் இல்லை ஒன்றிரண்டு பேர் அவ்வப்போது வருவதும் போவதுமாக இருந்தார்கள். ஆட்கள் இல்லாத சமயத்தில் அவன் என் இடுப்பைப் பிடிப்பதும், முலையை அழுத்துவதுமாக என்னிடம் சில்மிஷம் செய்ய நானும் அவனிடம் பொய் கோபம் காட்டினாலும் உள்ளுக்குள் அதை மிகவும் ரசித்தேன்.